Те сретнав недалеку Само не измерив далечина Се разминавме за малку Иако надвор беше полна месечина.

Не престануваат молњите А уште помалку искрите Нема крај на приговорите И така во недоглед се неволјите.

Кога раскажавте за себе Кога се протумачивте, Побаравте корени свои Изнедрени во мисли умствени ?

Тивко ветре нешумливо Извира за трагач непрестајно Широко раце распростира Игра е за неа секоја промена, Наоколу сегде ме бара А кога ме најде, не ме остава

Незадржлив Секаде присутен Неподмитлив Вистината го прати везден.

Лудост беше истерана кога до премудрост се допре, слобода беше подарена кога блиску до вистина се најде.

Единствено тебе величание се двоумам да ти вознесам, ти кој го туркаш нашето бреме а ме оставаш со духот мој по тебе да талкам.