Тивко ветре нешумливо
Извира за трагач непрестајно
Широко раце распростира
Игра е за неа секоја промена,
Наоколу сегде ме бара
А кога ме најде, не ме остава

Протоиереj Олег Стенjaев

Постот, пред сè,– е тоа, без кое што ние не можеме да ги совладаме силите на злото, за кои, како што е кажано „се изгонуваат само со молитва и пост“ (Мат. 17, 21). Постот ја зајакнува нашата молитва, и самиот по себе, како дејство, поврзано со нашето тело, ги ослабнува гревовните желби на телото. Затоа што на човекот му е тешко да води молитвен живот, и во исто време да не обраќа внимание на желбите на телото.

Дојдов да го посетам отец Софрониј две недели пред смртта. Во тоа време, градевме крипта за погребение на монаси, и секако, отец Софрониј требаше да биде таму прв. Ѕидовите и покривот беа готови, но под нозете беше гола земја, затоа што немаше под. Кога ме испраќаше до вратата, погледна на криптата и праша: „Уште колку време треба за да се заврши?“ Јас одговорив: „Претпоставувам отче, уште две недели“. Тој одговори: „Тешко ми е да чекам дури и еден час: сè му кажав на Господ! Сега треба да си заминам“. Веројатно е прекрасно – да чувствуваш во своето срце, дека сè си му кажал на Господ до крај, и дека си спремен да заминеш. Јас имам чувство, како никогаш да не сум разговарал со Господ.

Незадржлив
Секаде присутен
Неподмитлив
Вистината го прати везден.

Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух!

                Драги браќа, денешното Литургиско Евангелие, може да се каже ја содржи најопштата Христова формула за единството. Зошто? Затоа што Господ го започнува тој дел од Евангелието со зборовите: Кој сака татко или мајка повеќе од Мене, не е достоен за Мене. Кој љуби син или ќерка повеќе од Мене, не е достоен за Мене. А понатаму зборува за Крстот: Кој не го земе крстот свој и не врви по Мене, не е достоен за Мене.  (Мт. 10, 37-42).

Беше многу тешко да се дојде до неговата келија, дури и ако знаешe каде таа се  наоѓа. Со месеци живеев во тој дел од Света Гора и повторно не можев да се снајдам со сите тие патеки. Сите се испреплетуваа и ги имаше толку многу. Еднаш, отидов до самопослугата за прехранбени продукти и со мене беше отецот, кај кого што престојував. На патот забележав дека од урнатината излегува некој старец. 

Лудост беше истерана
кога до премудрост се допре,
слобода беше подарена
кога блиску до вистина се најде.

Лицето на човекот е најсовршен одраз на неговата личност. На лицето – очите, челото, насмевката, целокупниот израз кој лицето го дава – се одразува целиот внатрешен свет на човекот и најголемите длабочини на неговото битие. Затоа, во православната вера која почива на тајната на личноста и личниот однос на човекот со Бога и со другите луѓе, толку е важно местото на иконата – на која секогаш доминира Ликот Христов или ликовите на Неговите Светители. Застанувајќи пред иконата, ние секогаш застануваме пред самото лице на нејзиниот изобразен првообраз. Иконата е најречит збор и сведоштво и за Бога, и за човекот, и за нивниот меѓусебен однос кој е исполнет и остварен единствено ако е однос лице во лице.

Единствено тебе
величание се двоумам да ти вознесам,
ти кој го туркаш нашето бреме
а ме оставаш со духот мој по тебе да талкам.