На 30.11.2025 г., во Единаесетата недела по Педесетница, кога го празнуваме споменот на Свети Григориј Чудотворец, епископ Неокесариски, Неговото Високопреосвештенство,  Митрополитот Преспанско-пелагониски г. Петар, во сослужение на Неговото Преосвештенство, Епископот Велички г. Никола, протоереј ставрофорот Влатко Ристески, протоереите Роберт Илиески и протоѓаконот Драган Ѓеоргиевски, отслужи Света Божествена Литургија во храмот „Свето Преображение“, во Прилеп.

На Божествената Литургија, верниот народ се причести со Светите Христови Тајни.

Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух!

Блажени се оние кои го слушаат и го пазат словото Божјо.
Браќа и сестри, денешното Свето Евангелие ни сведочи дека овие зборови нашиот Господ и Спасител Исус Христос ги упатил кон сите кои се повикани да Го прославуваат Троичниот Бог — Отецот, Синот и Светиот Дух.

Денес, кога го празнуваме овој голем и спасоносен празник на Христовата Православна Црква — Воведение на Пресвета Богородица во Храмот Божји, добро е да се потсетиме на великото ветување на Неговите избрани родители, Светите и праведни Јоаким и Ана. Тие, иако бездетни, никогаш не ја изгубиле надежта во милоста Божја.

Нивната болка била голема, затоа што во тогашниот еврејски народ немањето деца се сметало како знак за тежок грев и Божја казна. Но тоа не било случај со праведните Јоаким и Ана. Тие не биле осудени од Бога — тие само биле подготвувани за величествено чудо, за раѓањето на Онаа која ќе стане Мајка на Спасителот и Заштитничка на целиот човечки род.

Светите Јоаким и Ана со длабока вера Му се молеле на Бога, просејќи чедо. И Господ ја услишал нивната смирена молитва, подарувајќи им ја нашата Пресвета Богородица — предстојателка пред престолот на Севишниот.

Таа, уште од своето детство, станала избран сад на благодатта, „чист храм на Спасителот“, како што пееме во тропарот.

Пресвета Богородица, браќа и сестри, беше испросена од својте родители со многу горешти, изобилни и смирени солзи. Светите Јоаким и Ана, благодарни за дарот што им го подари Бог — нивното сакано чедо — уште од самиот момент знаеле дека ќе ја посветат на Бога.

Уште по првата година од нејзиното раѓање имале намера да го исполнат заветот, но бидејќи Пресвета Богородица беше многу мала, повикаа свештенослужители, заедно да се помолат и да ја благословат како младо, едногодишно дете.

По втората година, Света Ана тешко можела да се помири со мислата дека таква малечка ќе ја одведат во Храмот Божји. Затоа принесувањето се случило во третата година од нејзиниот живот. Тогаш се собрале сите нивни роднини — од најмалиот до најголемиот — и дури и нејзините другарки ја придружувале до Храмот Господов.

Пресветата Дева била облечена царски, во прекрасна одежда, и ја поставиле на првото од петнаесетте скалила што воделе кон Храмот, со запалена свеќа во раката. А бидејќи не можело никој од луѓето да ја внесе до Светињата, едноставно — таа сама, со детска леснотија и радост, ги искачи сите останати четиринаесет скалила.

Таму ја пречекал првосвештеникот Захарија, таткото на Свети Јован Крстител. Тој ја зел во своите раце и ја внел во Храмот — не таму каде што стоите вие денес, браќа и сестри, ниту само во Светиот Олтар — туку во најсветото место на Соломоновиот храм: Светињата на Светите.

Таму се чувал Ковчегот на Заветот, во кој биле вметнати Плочите што Пророкот Мојсеј ги доби на Синај, Десетте Божји Заповеди.
Таму се наоѓале и Жезалот на Арон, кој процуте по Божја заповед, како и стомната со Маната, небесната храна со која Господ ги хранеше Евреите четириесет години во пустината.

Таа Мана, браќа и сестри, беше предобраз на Небесниот Леб — Христос, нашиот Бог и Спасител, Кој „излезе од прегратките на Отецот“ и се всели во Светата Утроба на Пресветата Дева, за да го спаси човечкиот род.

Таму, во Светињата на Светите, Пресвета Богородица ги поминуваше своите детски години во молитва. Според Светото Предание, таа се хранела со небесна храна — ја хранеа самите Ангели Божји.

Таа, која никогаш не направила личен грев, освен што го носеше првородниот грев наследен од нашите прародители Адам и Ева, беше очистена целосно во моментот кога Архангелот Гаврил ѝ ја јави радосната вест за спасението на човечкиот род. Тој ѝ рече:

„Благословена си ти меѓу жените, и благословен е плодот на твојата утроба. Она што ќе се роди од тебе ќе биде свето, и ќе Му ставиш име Емануил, што значи: Бог е со нас.“

Пресветата и Пречиста Богородица ја прашала тајната на воплотувањето, велејќи:
„Како ќе биде тоа, кога јас маж не познавам?“
А Архангелот Гаврил ѝ одговорил:
„Силата на Севишниот ќе те осени, и Светиот Дух ќе слезе врз тебе; и Она што ќе го родиш ќе биде Свето, и ќе Му ставиш име Емануил, што значи: Бог е со нас.“

Пречистата Девица, воспитувана во Храмот Господов, ни станува пример за тоа како Бог ја подготвувал за великата тајна на воплотувањето. Таа, која никогаш не направила личен грев, туку само го носела наследениот првороден грев, беше удостоена предвечно родениот Син Божји да се роди од Неа — од жена, но секогаш Девица — за спасение на човечкиот род.

И така, браќа и сестри, нејзиното воспитување во Храмот ни укажува и нам како треба да ги воспитуваме нашите деца. Пресвета Богородица уште како мало дете беше научена да живее во послушание, молитва, чистота и љубов кон Бога.

А ние, жалосно, денес гледаме дека состојбата во нашите домови, но и во општеството, е многу поинаква.

Жално е, навистина жално, што веќе немаме деца онолку колку што имавме пред Втората светска војна, кога во Македонија се раѓале 54–55 илјади деца годишно.
Денеска, раѓањата кај нашиот македонски православен народ не надминуваат 8 илјади годишно.

Овој пад не е само статистика — тоа е духовен аларм. Тоа е повик да размислиме како ги воспитуваме нашите деца, како ги водиме кон Храмот Божји, дали им даваме пример на вера, молитва и благочестие, или ги оставаме на милост и немилост на духот на овој свет.

Погледнете, браќа и сестри, што значат овие бројки. Тоа значи дека ние како нација, како македонски православен народ — изумираме.
А зошто е тоа така?
Заради нашите гревови. Заради тоа што ние самите ги убиваме нашите деца во утробите на мајките.

Денес, според официјалната статистика, во Македонија се убиваат повеќе од 30.000 деца годишно, а се раѓаат едвај 8.000 православни деца.
Што ни кажува тоа, браќа и сестри?

Тоа значи дека казната Божја не може да нѐ заобиколи, поради убиството на невините суштества, зачнати во утробите на нивните мајки.
Ова треба многу сериозно да го разбереме и да го сфатиме. Не е ова шега, ниту безначајна информација што може да се заборави.

Ниту една мајка, ниту еден татко, ниту дедо или баба, ниту браќа или сестри — кои учествувале во абортус, кои помогнале, советувале, одобрувале или молчеле, па дури и оние што намерно го спречувале зачнувањето преку разни средства — не можат да се спасат, ако искрено не се покајат за тој грев.

А вистинското покајание е нешто многу повеќе од обичен збор.
Тие што направиле таков тежок грев треба да пролеат многу солзи, да го обноват животот, да се отворат пред Бога, и — ако е можно — дури и во повозрасни години да родат уште едно дете, или да посвојат и да го воспитуваат во нашата света православна вера,ако навистина сакаат да го спасат својот живот и душа.

Ќе ви сообштам еден случај, не за да се соблазните, туку за да се потресете и да сфатите колку е страшен гревот на убивањето на децата во утробата на мајката.

Една православна македонка, која родила пет деца, го абортирала шестото.
Но нејзината совест не ѝ давала мир. Се обратила кај свештеник за совет, а свештеникот ѝ рекол дека според каноните за тој грев се предвидува педесетгодишно одлачување од Светото Причастие, што важи за оние што не се покајале за стореното убиство.

Таа жена, браќа и сестри, не можела да се причести. Побарала совет од уште еден архиереј од соседна епархија. А тој ѝ рекол: „Послушај го твојот владика; тој ќе ти каже што треба да направиш за да ја спасиш душата.“

Кога ја запрашавме како мисли да го спаси својот живот, како мисли да се спаси и да ѝ биде простен гревот, таа со солзи ни раскажа:

„Најдов оставено, фрлено дете — новороденче, само што родено од мајката, не знам дали била жена или девојка. Го земав, го присвоив и го одгледав. Го одгледав со љубов. Го знаевме и детето, и од кого е родено. Потоа го оженив.“

Ја прашавме: „Го сакаш ли тоа дете што го присвои?“
Таа одговори:
„Повеќе од сите пет што јас ги родив, затоа што во него го гледам она што го убив.“

Браќа и сестри, нејзината положба и нејзините зборови се израз на длабоко, искрено покајание. Верувам дека Господ ѝ го простил гревот — затоа што покајанието ѝ било вистинско, со дело, со солзи и со промена на животот.

Нешто слично треба да направи секој од нас кој, на кој било начин, свесно или несвесно, учествувал во гревот на убивањето на децата.

А сега, браќа и сестри, да се вратиме на денешниот празник.
Пречистата Богородица, која во третата година била предадена во Храмот Божји на воспитување, да ни биде образец како треба да ги воспитуваме децата.

Црквите се празни без деца. И денес гледам овде плач, слушам гласови на мали деца — и тоа е благослов.
Но мора да признаеме: гревот е присутен кај нас. И не можеме сами да се ослободиме од него.
Македонија, Македонската Православна Црква и македонскиот православен народ може да се спасат само преку жените кои ќе раѓаат и ќе воспитуваат деца, како што била воспитана Пресвета Богородица.

Затоа, браќа и сестри, водете ги децата во храмовите.
Учете ги да го препознаваат иконостасот, покажувајте им:
Ова е Господ Иисус Христос. Ова е Мајката Божја. Ова е Свети Јован Крстител, Претечата.
Објаснувајте им за светителите, за апостолите, за Христос Спасителот Кој пострада и воскресна заради нас и нашето спасение.

Слушајте ги поуките на вашите свештеници, вашите духовници.
Ако нешто не знаете или ако имате недоразбирања со вашите парохиски свештеници во поглед на духовниот живот — побарајте помош.
Од моја страна секогаш ќе ја имате. Сѐ што не е во ред треба да се поправи, да се исчисти, да се отстрани од вашите души и од нашите домови.

А около воспитувањето на Пресвета Богородица да запаметиме:
Таа, слушајќи го Словото Божјо и живеејќи во Храмот Божји, се усовршила до таа мера што единствена во целиот свет била удостоена да Го прими во својата утроба Оној Кој не може да Го опфати целата вселена — Христос, нашиот Бог и Спасител.

Пресветата наша Мајка, Богородица, браќа и сестри, се обожила — затоа што неможеше да не се обожи, откако во својата света утроба Го прими нашиот Спасител Христос, Синот Божји, Кој од Отецот предвечно се раѓа.
Тој, од Пресвета Богородица, се воплоти заради нас и заради нашето спасение, поживеа меѓу луѓето, ги поучуваше во верата дека ние сме деца на Отецот и Синот и Светиот Дух.

Христос лекуваше од најразлични болести, но доброволно посака да пострада и да умре заради нас и заради нашето спасение.
А ние, ако вистински сакаме да се спасиме, треба да бидеме подготвени „да умреме“ за Христос — не телесно, туку духовно:
со чиста вера, со онаа вера која ни ја предаде преку светите апостоли, преку апостолските мажи, преку светите отци на Вселенските и Помесните собори.

Треба да останеме во таа вера, да ја чуваме чиста и неповредена, и да се оддалечиме од секое погрешно учење, од кого и да доаѓа.
Зашто, за жал, низ историјата, дури и од Црквата, од архиереи и патријарси, знаеле да се појават погрешни учења — како што и денес е случајот.

Затоа, браќа и сестри, да се потпреме исклучиво на чистата Православна Вера, онака како што ни ја предаде Христос, нашиот Бог и Спасител.

А понатаму, да не заборавиме:
ако Пресвета Богородица Го прими Христос во својата утроба и се обожи, тоа е порака и за нас — и ние треба да се обожиме.

А што значи да се обожиме?

Тоа значи, најнапред, да не дозволуваме во нашиот ум да слегуваат грешни мисли.
Зашто мислите се претвораат во помисли, помислите — во размислувања, фантазии; а тие потоа паѓаат во нашето срце.
Срцето почнува да се загрева со грешни чувства, грешни желби, грешни нагонувања, грешни страсти — а тие преминуваат во грешни дела.

Од тоа треба да се ослободиме.
А за да се ослободиме, треба да поставиме стражар на умот, да не дозволиме грешните мисли да влезат.

Тој стражар е совеста — Божји глас во човекот.
Совеста уште на детето му зборува што е добро, а што е зло.
Но возрасните, за жал, често не знаат, затоа што гревот им го поматил расудувањето. Како што вели народната поговорка:
„Ги измешале лошите и добрите работи на едно место.“

Тоа е најлошата состојба — кога човек веќе не ги разликува грешните од добрите мисли, грешните од добрите чувства.

Христос, кога ги посоветувал Своите ученици и апостоли, им рекол:
„Не ве оставам сираци.“
И кога се вознел на небесата, им ветил дека ќе биде со нив до крајот на светот.

И навистина, Христос е со нас до крајот на светот —
преку Неговото Свето Тело и Светата Крв,
кои на Светиот Престол, на Божествената Литургија, во Светиот Канон на Евхаристијата, се претвораат во вистинското Тело и Крв Христова.

Благословениот Леб на Литургијата се претвора во свето Тело Христово — не материјално, туку духовно и суштински. И ние, под вид на леб, го примаме Христа, Неговото свето Тело — вистински, но духовно.
Исто така и благословеното вино, во Светиот Канон на Евхаристијата, се претвора во света Крв Христова.

Кога ги примаме Телото и Крвта Христови —
го примаме самиот Христос, нашиот Бог и Спасител,
и Го внесуваме во нашите тела и во нашите души.

Господ Христос рече: „Јас сум Патот, Вистината и Животот.“
Нема друг пат, нема друга вистина, нема друг живот.

Исто така рече: „Кој го јаде Моето Тело и ја пие Мојата Крв, има живот вечен.“
А кој не го јаде Телото и не ја пие Крвта Христова — нема да има живот вечен.

Но тоа не важи „по секоја цена“, туку само ако пристапуваме подготвени, со покајание, со пост, со молитва, со чиста совест.

Затоа и Светиот апостол Павле предупредува дека треба да го разликуваме Телото Христово од обичниот леб, и Крвта Христова од обичното вино.
А оној што не ги разликува, кој не се подготвува со пост, молитва и исповед — подобро е да не пристапува, зашто себе си суд јаде и пие.

Од дванаесетте апостоли, единаесет се причестија за прошка на гревовите и за живот вечен.
А Јуда се причести — но не за спасение, туку за своја осуда. Во него влезе Сатаната и тој го изврши предавството; а потоа отиде и се обеси на дрво, под тежината на својот грев и нечисто срце.

Затоа, браќа и сестри, внимателно пристапувајте кон Светата Причест.
Не по секоја цена да се причестуваме — но и не смее да престанеме да се причестуваме.
Оној што три недели, една по друга, не доаѓа во црква, не е на Литургија, не се исповеда и не се причестува —
веќе не може да се смета за христијанин, туку станува како надвор од Црквата.

Да се помолиме, браќа и сестри, на Мајката Божја — Пресветата Богородица, Светата Пречиста,
чиј празник Воведение во Храмот денес го споменуваме и славиме.

Да се помолиме таа да ни биде постојана Заштитничка, Покровителка и Спасителка,
да нѐ чува од гревовите, да ги укрепува нашите семејства,
да ја просвети нашата младина,
и да го закрепне македонскиот православен народ во верата, во љубовта и во надежта во Христа.

Нека нејзините свети молитви бидат со сите нас. Амин!