Св. Наум

Сеач излегол да сее семе
помеѓу копното и водата,
посеал и тоа без бреме
помеѓу храброста и суетата.

Се фатило па проникнало
и временски плод дало,
но, се двоумеа луѓето
се прашуваа зачудено –
зошто тоа во уста не им било слатко ?

Се прашуваа минливите
зошто плод не созрева,
гатаа гатачите
постојано мудреците се посрамуваа.

Тоа семе посеано
помеѓу угар и ораница
за човека било наменето
а на друг створ не може да му дојде до уста.

И ете се најде –
човек, помеѓу смирение и трпение,
на земјата и под небото
храброст да собере одважно.

Поверува дека љубовта е всадена
во семе помеѓу копното и водата,
виде дека таква е и неговата душа
од иста рака во тело положена.

Па вкуси од горката,
горката вистина на лагата
па се најде да било слатко
во душа проѕирна како стакло.

Подаваше и на свои ближни
да знаат да живееат со вистини
бидејќи само во човечка утроба
семе дишеше и така созреа.

Се намножија разбудени
со Духот пробудени,
со раце подигнати,
со радости и неволји.

Семе во нив разви крила
свест им осозна нова татковина,
Благодат изгони лага дива,
очи надминаа премрежја.

Помеѓу Ангелите и луѓето,
помеѓу вечното и минливото,
продолжи зборови да редиш,
продолжи душо да медиш.

Така од семе име да добиеш
во висини да се вивнеш
но при свои да останеш
иако ретки познаа дека вечно живееш.

(Од збирката богољубива поезија „Манастирски води“, на сестринството
при Слепченскиот Претеченски манастир)