Помеѓу

Св. Наум

sveti naum

Сеач излегол да сее семе
помеѓу копното и водата,
посеал и тоа без бреме
помеѓу храброста и суетата.

Се фатило па проникнало
и временски плод дало,
но, се двоумеа луѓето
се прашуваа зачудено –
зошто тоа во уста не им било слатко ?

Се прашуваа минливите
зошто плод не созрева,
гатаа гатачите
постојано мудреците се посрамуваа.

Тоа семе посеано
помеѓу угар и ораница
за човека било наменето
а на друг створ не може да му дојде до уста.

И ете се најде –
човек, помеѓу смирение и трпение,
на земјата и под небото
храброст да собере одважно.

Поверува дека љубовта е всадена
во семе помеѓу копното и водата,
виде дека таква е и неговата душа
од иста рака во тело положена.

Па вкуси од горката,
горката вистина на лагата
па се најде да било слатко
во душа проѕирна како стакло.

Подаваше и на свои ближни
да знаат да живееат со вистини
бидејќи само во човечка утроба
семе дишеше и така созреа.

Се намножија разбудени
со Духот пробудени,
со раце подигнати,
со радости и неволји.

Семе во нив разви крила
свест им осозна нова татковина,
Благодат изгони лага дива,
очи надминаа премрежја.

Помеѓу Ангелите и луѓето,
помеѓу вечното и минливото,
продолжи зборови да редиш,
продолжи душо да медиш.

Така од семе име да добиеш
во висини да се вивнеш
но при свои да останеш
иако ретки познаа дека вечно живееш.

0-02-04-aa19343f5750da61bdedcbe794abe118925519ed29957a42a9e858ea685ea1d1_full

(Од збирката богољубива поезија „Манастирски води“, на сестринството
при Слепченскиот Претеченски манастир)